Verstrengeling
Een ongezonde relatie tussen het kind en de ouder/verzorger. De identiteit van het kind kan zich niet ontwikkelen en zijn/haar motivatie blijft gericht op het verkrijgen van goedkeuring van de volwassene, wat extreme afhankelijkheid van de goedkeuring van die volwassene tot gevolg heeft.
Verstrengeling kenmerkt zich door een samenvallen van de identiteit en de motivatie van het kind met die van de ouder/verzorger. De volwassene ziet hem of haar als een middel om zijn of haar eigen doelstellingen te bereiken, en niet als een eigen, potentieel onafhankelijk mens. Doordat het kind van de ouder leert om bij te dragen aan een situatie die gunstig is voor de ouder ipv gehoor te geven aan zijn /haar eigen opwellingen en behoeften wordt het kind ahw geconditioneerd om die ouder te zijn ipv om zichzelf.
Een verstrengeling tussen ouder en kind is een extreme vorm van verknoping/gebrek aan differentiatie van waarden, psycho-emotionele omstandigheden, motieven en doelstellingen, kortom van het gevoel te bestaan als twee afzonderlijke mensen. Je zou kunnen zeggen dat de navelstreng van beide kanten niet is doorgeknipt; maar de ouder had de aanzet daartoe moeten geven of in ieder geval de ontwikkeling daarvan niet in de weg staan.
Deze verstrengeling – de ouder heeft de ‘psychologische navelstreng’ niet doorgeknipt – ontwikkelt zich omdat het kind niet wordt gezien als een ‘echt individu’, maar eerder als een pion in het levensspel van de ouder; een hulpmiddel of juist een hindernis (!) voor diens eigen neurotische doelen/motieven.
In de loop van de kindertijd zet deze verstrengeling zich vast in beide personen, en bepaalt dan hun beider leven (zie onder Het Zwarte Gat wat dat voor het kind betekent). Voor de ouder/verzorger bestaat het kind alleen als een soort verlengstuk van hemzelf, niet als een echt en afzonderlijk autonoom persoon die aandacht, steun en respect verdient (de voorwaarden voor een Natuurlijk Zelf-Gevoel).
Ook voor het kind bestaat de ouder niet als een levend wezen met eigen behoeften en wensen, maar alleen als een middel tot het verkrijgen van positieve terug-spiegeling (goedkeuring), die het zo hard nodig heeft om zijn innerlijke Zwarte Gat te vullen met een ‘Goed-gevoel-over-zichzelf’. Pas dan kan het kind een tijdelijk, oppervlakkig gevoel krijgen dat het werkelijk bestaat. In deze Methode noemen we dit type relatie Verstrengeling.
Verstrengeling houdt in dat de ontwikkeling van een kind tot een bewust, autonoom mens verstoord raakt en op een neurotische, pijnlijke manier verloopt. De opgroeiende persoon is en blijft afhankelijk van hoe de andere partij in de Verstrengeling (de ouder/verzorger) over hem of haar denkt.
Die situatie verandert niet als het kind opgroeit; we kunnen gerust stellen dat hij of zij als volwassene er nog even veel onder lijdt, ongeacht of de ouder nog leeft of al overleden is.