Slapeloosheid, waarom toch?
Nog steeds heb ik af en toe dat ik niet in slaap val of na twee uurtjes wakker wordt en het niet meer wil lukken. Ik heb er een boek over geschreven maar er zitten toch een paar aspecten aan dat niet slapen die verschrikkelijk hardnekkig zijn. Herken je dit:
Als ik het heel erg naar mijn zin heb gehad of iets goed gegaan is en ik tevreden in mijn bedje val, dan merk ik na een half uurtje, oei het is weer zo ver: ik slaap niet. Wel is het een bekend patroon, door het boek weet ik wat er aan de hand is. Het komt erop neer dat ik niet goed in mijn ikje zit, maar toch onbewust met het goede resultaat van de vorige dag of avond iets wil bewijzen.
Aan wie dan wel, vraag ik me dan af. Het gekke is dat het, denk ik, aan mijzelf is.
Is dat dan zo van levensbelang dat je erdoor uit je slaap kan worden gehouden? Die drijfveer om mezelf te bewijzen dat ik OK ben en niet gefaald heb, heeft meestal te maken met iets waar ik eerder wel in faalde (althans voor mijn gevoel) en dat blijkbaar een heel belangrijke rol in mijn leven speelt. Je zou kunnen zeggen dat het bijna een kwestie van leven en dood is om te bewijzen dat ik het wel kan.
Ook kan het voorkomen dat ik niet kan slapen omdat er op een onbewust niveau (ik heb niks in de gaten, eerlijk niet!) een scenario speelt waarin ik doodsbang ben dat ik de volgende dag niet goed kan functioneren (bv door dat niet slapen). Ik wil dan met alle geweld slapen. Maar slapen is niet iets dat je kunt dwingen. In tegendeel, hoe meer je het wilt des te moeilijker wordt het. Maar ja, hoe hou je op met het te willen? Dat lukt niet zo best.
Het enige wat je kunt doen is te proberen los te komen van het resultaat van wat je de volgende dag moet (of wilt) doen. Je moet het verschil leren zien van performing* en van iets doen uit je hart, omdat je geïnspireerd bent of omdat het was afgesproken. Iets doen zodat je ‘goed-over-jezelf-kunt-voelen’ is het glibberige pad naar slapeloosheid. Je moet je altijd goed voelen over jezelf: je hebt er toch maar een van, van jezelf!
Datzelfde geldt ook voor wakker liggen na een prestatie. Je wilt dan dat ‘goede-gevoel-over-jezelf’ gewoon niet loslaten. Je weet dat het de volgende dag weg is en omdat het zo belangrijk voor je is kun je het niet loslaten. Na een nacht lang worstelen en pas als het al licht begint te worden is het alsof er onbewust iets klikt, dat denkt: nu is dat goeie gevoel toch bedorven. Nou kan ik het wel schudden en dan val je in een diepe slaap.
Maar bah! De wekker gaat wel gewoon af om 7 uur…
