Geschreven door Laura Vogels
Noot van de Redactie: Als je vader of moeder bent of misschien hoopt te zijn in de toekomst, sta je dan wel eens stil bij wat je uit het verleden doorgeeft aan je kinderen? Ken je de verhalen van de mannen en vrouwen in jouw familie-verleden?
Laura Vogels plaatste deze blog 8 Maart 2016, Internationale Vrouwendag, op Facebook en geeft ons de gelegenheid om het hier nog eens te publiceren. Het is het standpunt van Healthy Sense of Self dat ieder mens het recht heeft om zijn eigen levenskeuzes te bepalen, echter dat was vroeger niet perse zo. Hoe zou het zijn om in de schoenen te staan van de vrouwen in jouw familielijn
Vier de Internationale Vrouwendag!
In mijn acteerklas gisteren kregen we een geweldige oefening waarin we in de schoenen van onze voorouders moesten staan. De vrouwen klommen direct in hun vrouwelijke voorouders: moeder, grootmoeder, overgrootmoeder. We moesten onze fantasie gebruiken en voelen hoe het was om zoals die vrouwen te zijn. Wat waren hun kwaliteiten, hoop en dromen?
In het begin was ik teleurgesteld omdat deze vrouwen allemaal zo bitter en angstig leken, terwijl ze toch heel intelligent en bekwaam waren. Maar toen we gevraagd werden om na te denken over hun dromen, was ik geschokt. Ik kon geen antwoord vinden… ik wist het niet! Mijn moeder wilde altijd graag een zigeunerin zijn; ze droomde vaak van vrijheid. Mijn grootmoeder zat vast in de keuken waar ze haar wereldje met een ijzeren vuist regeerde. Waar droomde zij van? Mijn overgrootmoeder… geen idee!
Aan het eind van de 19de eeuw denk ik dat er niet veel keuzes waren behalve moederschap. Het maakte niet uit of je dromen had.
Behalve mijn moeder, hadden die vrouwen geen identiteit naast het moeder zijn. Ze hadden alleen hun kinderen.
Opeens kon ik me veel meer inleven en tolerantie hebben voor de spanningsvelden van nu. Ik ben altijd bevooroordeeld geweest ten opzichte van vrouwelijke zwakte – ik haat het dat ik bang ben voor aanranding of verkrachting, dat ik mannelijke manieren nodig heb om met mijn baas te kunnen praten en serieus genomen te worden. Ook ben ik bang dat de einddatum van mijn carrière steeds dichterbij komt, omdat mijn waarde als actrice vermindert naarmate ik ouder word. Ik ging ervan uit dat als ik dit niet als een probleem zou zien, dat het vanzelf zou verdwijnen. Maar vandaag, in plaats van vooruit hollen, erken ik het verleden. Waar we vandaan komen.
Eigenlijk is het pas 60 jaar zo dat we als vrouwen meer identiteit mogen hebben dan alleen maar moeder of seksobject. Nu… mag ik seks hebben voor mijn plezier, kan ik mijn identiteit kiezen, mijn baan en hoe ik mijn leven leef. Vanuit een historisch perspectief is dat ONVOORSTELBAAR GEWELDIG.
We zijn nog lang niet klaar. Iedereen knokt om zijn identiteit te vinden, terwijl de wereld sneller verandert dan ooit. Dus op deze dag heb ik liefde voor mijn vader, die goed voor ons zorgt en altijd de tijd neemt om huishoudelijk werk te doen, voor alle millenium-mannen die een nieuwe, meer emotionele vorm van mannelijkheid zoeken en voor die vrouwen die dat echt ondersteunen terwijl ze proberen erachter te komen wie ze zijn in deze gekke nieuwe wereld.
Ik eer mijn moeder, die heel hard werkt om haar identiteit te vinden terwijl de wereld haar limiteerde tot één ding, ik eer alle vrouwen die hun stem proberen te vinden in een wereld vol tegenstrijdige signalen en ik eer mezelf, omdat ik m’n best doe in een onvolmaakte wereld.
We lijden aan de culturele katers van onze voorvaders. Dit geldt voor iedere historisch onderdrukte groep en voor degenen die aan de top van de vermeende hiërarchie staan. Het is allemaal in beweging. We moeten allemaal veranderen. Om vooruit te blijven gaan en een betere wereld voor iedereen te creëren, politiek gezien, moeten we controle over het vrouwelijk lichaam in de handen van vrouwen laten. Geboorteregeling en -keuze zijn geen grapje. Het is geen kleinigheidje waarover mensen, die de gevolgen niet kunnen overzien, een beslissing kunnen nemen. Het is de sleutel tot onze vrijheid! We moeten dit verhaal uit de geschiedenisboeken terughalen, zodat we onze identiteit duidelijk kunnen bepalen en er een stem aan kunnen geven.
Als we dit voor elkaar krijgen kunnen we steeds meer aan de maatschappij bijdragen – iets wat we allemaal willen!
Laten we doen wat onze voorouders niet konden doen, zodat ze trots op ons kunnen zijn: blijf dromen en maak je dromen waar! Zelfs als we het nog niet voor elkaar krijgen in deze generatie, hebben we in ieder geval een kans gehad om het te proberen. Daar ben ik erg dankbaar voor.
Laura Vogels
Geweldig Laura! Jouw blog heeft weer zoveel bij me wakker gemaakt.
Women’s Lib en vrouwen-emancipatie zijn processen die al ergens in de tweede helft 1800 begonnen zijn op verschillende plaatsen in de wereld, maar iedere generatie mag er zijn/haar eigen karakter aan geven. Iedere generatie en iedere man en vrouw vindt een eigen plaats in dit proces of we willen of niet.
Heel belangrijk om dit af en toe weer eens onder de aandacht te brengen..
Dank je wel voor deze post.
Ha, ook dat hebben we door nu. Hoe kwam je aan die link Marielle. Dat was prima.
Ja Laura heeft volledig gelijk- als ik terug denk aan mijn oma, die overleed toen ze 67 was en erg oud- een echt omaatje- geloof ik niet dat ze enige andere ambitie had dan zo goed mogelijk zonder kleerscheuren het leven door te komen. De kleren “keren” was waar ze goed in was, en met lood in haar schoenen naar de baas van mijn opa (handelsreiziger) gaan en vragen of ze 100 gulden erbij konden krijgen omdat ze niet uitkwam met het geld dat hij verdiende. Andere skills, andere doelen, andere reliteit maar ook weer niet zo anders.