In het licht van de recente aanslagen in Parijs (13 November 2015) en San Bernardino, Californie (2 December 2015) was HySoS op de bres gesprongen voor een “lever je wapens in en draag zo bij aan de wereld vrede”- politiek.
Naar aanleiding van dat blog dat verscheen op Zaterdag 14 November 2015 kwam ik in gesprek met voorstanders van wapenbezit. Hun inzichten gaven mij te denken, en hebben mij voorzichtiger gemaakt met het globaliseren van statements, hoe vredelievend die ook mogen zijn. Ook deze wapenbezitters waren alleszins overtuigd dat er veel betere controle zou moeten zijn op wie wapens in handen krijgt en waarvoor. Maar dingen zijn nooit eenduidig.
Als je in een land woont, waar het uren kan duren voordat de politie gehoor geeft aan een noodkreet, en waar al wat je lief is voortdurend gevaar loopt om beroofd, verkracht of vermoord te worden, heb je misschien wél een wapen nodig om je te kunnen verdedigen. Het is niet juist, en ik was daar zelf schuldig aan, om statements te maken, die alleen maar voortkomen uit je eigen beperkte perspectief op de situatie. Dat neemt niet weg dat je wel degelijk een lans kunt breken voor ontwapening – deze stemmen zijn noodzakelijk en helpen een balans te creëren, die naar wij mogen hopen, op de lange duur kan doorslaan in ons voordeel. Maar met respect en begrip voor mensen die in andere omstandigheden vertoeven en derhalve er andere meningen op na houden.
Dat is punt één.
Punt twee is dat ons Intituut (Gezond Zelf Gevoel) zich meer moet blijven richten op het hoe en waarom mensen tot deze verschrikkelijke daden komen. Wat is hun motivatie? Laat de rest van de wereld zich maar bezig houden met uit te vinden wat er gedaan moet worden aan filtering en screening van mensen die zich presenteren in de wapen winkel. Healthy Sense of Self (Gezond Zelf-Gevoel) wil aandacht vragen voor het waarom mensen, die ooit onschuldige baby’tjes waren, ertoe komen om willens en wetens anderen, mede-opgegroeide-baby’tjes om zeep te helpen om de baas te kunnen spelen.
Veel mensen groeien op in verre van ideale omstandigheden. “Gehoord en gezien worden” door je eigen ouders als de persoon die je werkelijk bent is daarbij vergeleken een luxe probleem. Let wel, ik zeg niet “onbelangrijk” of “niet-bestaand.” Mensen in arme of anderszins beperkende omstandigheden moeten een onoverzichtelijke berg van problemen zien te overkomen alvorens ze enig gevoel van veiligheid kunnen ervaren. Het lijkt er inderdaad op dat vele, meer logistieke problemen, zoals behuizing, scholing, een baan, prioriteit krijgen voor deze medemensen.
Daarnaast is het zaak om, waar het ook maar enigszins mogelijk is, op de scholen, in de (pleeg-) gezinnen, er voor zorg te dragen dat elk mens, ongeacht zijn of haar omstandigheid, recht heeft of krijgt om zich zelf te zijn. Van belang is hierin dat die persoon dat kan. Dat hij/zij weet heeft van wat dat betekent en hoe dat te doen, zich zelf te zijn. Jezelf op een natuurlijke wijze te erkennen en te ervaren is iets dat je meekrijgt van je ouders/opvoeders. Als dat proces mislukt, groeit de kans dat zo iemand zich uit emotionele nood, ophangt aan de ideologie van een meer of minder omstreden groep, met alle potentiële negatieve gevolgen van dien.
Pas als een mens de volle omvang van zich-zelf zijn kan ervaren stopt, op natuurlijke wijze, elke vorm van agressie. Je weet dan dat we allemaal in dezelfde boot zitten: het leven is kortstondig, iedereen heeft problemen die opgelost moeten worden. Het beste wat we kunnen doen is onszelf in balans krijgen en houden, onszelf managen. Pas dan hebben we ruimte over om anderen bij te staan in hun kwesties.
Mensen helpen op dat punt te komen, dat is het doel van Gezond Zelf-Gevoel.
